8 خرداد

  حالم از این هیاهو بد است. از این حجم بالای حروف که روزانه چشمم می بیند. از این همه قوت گرفتن روابط مجازی ام. منی که از روابط  "صرفاً" مجازی بین آدمها حالم سخت گرفته و خسته و منزجر است. منی که مثلاً رفته ام که دور تر باشم که از گزندشان راحت تر باشم که سرم بیشتر به کار خودم باشد که با تنهایی ام بیشتر معاشرت کنم؛ حالا نزدیک تر شدم. در دسترس تر شده ام. پررنگ تر شده ام. بعضی ها که سالی به یک هفته هم مرا نمی دیدند و ککشان نمی گزید که نفس هایم مسموم هست یا نیست، دلتنگ تر شده اند! افرادی سراغم را می گیرند و "سوال"های بسیار دارند که خنده ام می گیرد. گویی مُرده باشم و محض احترام سر ِ خاک ِ یادم بیایند... حالم از این هیاهو بد است. ازپررنگ شدن این جنس روابط تو خالی که خیلی وقت است فهمیده ام برای ما آدم ها سم است... از این مارش مداوم حروف. حالم از این همه مجاز که به زور حفظش می کنم بد است. از اینکه مراقبم مباد کسی ناراحت شود. یا نکند که به احساس کسی بی توجهی شود، یا به غرور کسی بر بخورد. و یا کسی کمک بخواهد و درخواستش بی جواب بماند. از اینکه یادم می رود خودم از چه چیزهایی ناراحت می شوم... یا چه قــــدر حوصله ی خیلی چیزها از کفم رفته است، بی اندازه خسته ام. می گویم گاهی دلم می خواست روی مغز ِ مردم پیغام  ِ "از کار افتاده است" می فرستادم. و یا جان ِ مادرتان بی خیال حال ِ من شوید. یا خطی سحرآمیز 8 خرداد...